Sinds de invoering van strengere Belgische gokregels, zoals het EPIS-systeem en verplichte inzetlimieten, proberen veel gokverslaafden hun leven op de rails te krijgen. Toch lukt dat lang niet altijd.
Tom (31) uit Brussel vertelt:
“Ik stond op alle zwarte lijsten, maar binnen vijf minuten zat ik weer te spelen via een buitenlandse site. Daar kennen ze geen limieten en vragen ze niks.”
Voor anderen werkt het EPIS-systeem juist wél. Sofie (28) uit Antwerpen deelt haar verhaal:
“Ik was alles kwijt, tot ik mezelf liet blokkeren via EPIS. Het is mijn redding geweest, al blijft de verleiding online groot. Maar ik weet nu dat ik niet meer zomaar overal kan spelen.”
Hoe Belgische gokkers hun verslaving probeerden te verslaan, en wat vaak misloopt
Veel gokkers proberen via familie, therapeuten of zelfhulpgroepen hun verslaving te overwinnen. Maar de drempel blijft hoog, en er is schaamte.
Peter (42) uit Oostende:
“Ik voelde me zwak omdat ik hulp moest zoeken. Pas toen ik alles kwijt was, durfde ik naar de hulplijn te bellen. Mijn bankrekening was geplunderd. Nu volg ik een groepstraject.”
De verhalen hebben vaak één gemene deler: zodra iemand offline geblokkeerd wordt, duiken ze online dieper in het illegale circuit. Daar ontbreekt toezicht, en limieten bestaan er niet.
Hier vinden Belgische gokverslaafden hulp, maar de weg blijft zwaar
Gelukkig is er in België steeds meer hulp beschikbaar, al weten lang niet alle gokkers waar ze terecht kunnen.
Veel van hen vinden steun via:
- De hulplijn van de Kansspelcommissie
- Zelfhulpgroepen zoals Gokhulp
- Psychologische centra gespecialiseerd in verslaving
De meeste ervaringsdeskundigen benadrukken dat hulp zoeken vaak het moeilijkste deel is. Een hulpverlener zegt:
“De meeste gokverslaafden bellen pas als ze alles verloren hebben. Daarom moeten we de drempel lager maken, en blijven waarschuwen voor illegale sites die iedereen weer verleidt.”