Een Duitse rechtbank heeft onlangs een duidelijke juridische grens getrokken in de sector van online casino’s door een terugbetalingsvordering met publieke dreigementen te kwalificeren als een poging tot afpersing. De zaak werd geanalyseerd door Michael Schmitt van Malta Media.
De recente beslissing van de regionale rechtbank van Frankfurt gaat niet over de wettigheid van offshorecasino’s, een debat dat al uitgebreid door Europese rechtbanken werd behandeld. Ze behandelt een veel fundamentelere vraag voor de sector: wanneer houdt een klacht van een speler op een legitieme stap te zijn en wordt zij een onwettige vorm van druk?
Zoals Michael Schmitt van Malta Media uitlegt, ontstond het geschil nadat een Duitse speler verliezen had geleden bij een online casino dat werd uitgebaat door een entiteit met een vergunning in Curaçao. De speler had zich kunnen richten tot de exploitant van de website, maar koos er in plaats daarvan voor om een corporate service provider te viseren, belast met management- en administratieve taken, maar volledig vreemd aan de exploitatie van het casino zelf.
Een zorgvuldig georkestreerd drukmechanisme
De door de rechtbank onderzochte communicatie toont een geleidelijke en gestructureerde strategie aan. De speler formuleerde een duidelijke terugbetalingsvordering, gekoppeld aan een expliciete voorwaarde: bij betaling zou hij instemmen met het ondertekenen van een vertrouwelijkheidsovereenkomst. Bij uitblijven daarvan kondigde hij een publieke escalatie aan.
Volgens de gerechtelijke stukken omvatte deze escalatie:
- de dreiging om de zaak openbaar te maken, met name via herhaalde publicaties op LinkedIn en door contact op te nemen met media
- het inschakelen van verschillende toezichthoudende autoriteiten
- en het openbaar maken van interne documenten en namen van personen die betrokken zijn bij de corporatieve structuur.
De speler beperkte zich niet tot één dreigend bericht; de rechtbank kon een reeks e-mails reconstrueren met constante druk en strikte termijnen. Hij verwees herhaaldelijk naar reputatieschade indien de betaling niet zou plaatsvinden.
De keuze van het doelwit
Een van de kernpunten van de beslissing betreft de identiteit van de geviseerde partij. De rechtbank benadrukte dat de geviseerde dienstverlener het casino niet beheerde, geen spellen aanbood, geen betalingen verwerkte en geen beslissingen nam over markten of spelaanbod. Zijn rol beperkte zich tot administratieve en directiefuncties voor een juridisch afzonderlijke entiteit.
Dit onderscheid bleek doorslaggevend. Bij gebrek aan enige contractuele relatie met de speler verwierp de rechtbank ondubbelzinnig het idee dat dienstverleners of bestuurders louter door structurele nabijheid tot financiële verantwoordelijken kunnen worden gemaakt.
De juridische analyse van de rechtbank van Frankfurt
De rechters behandelden deze zaak niet als een eenvoudig geschil tussen consument en onderneming. Zij oordeelden dat de bestanddelen van een poging tot afpersing aanwezig waren, gezien het bestaan van een concrete financiële eis, gekoppeld aan een belofte van stilzwijgen en ondersteund door dreigementen van reputatie- en commerciële schade, terwijl er geen wettelijk recht op terugbetaling bestond.
De speler trachtte zijn eisen te rechtvaardigen door te verwijzen naar mogelijke inbreuken op het kansspelrecht, de antiwitwaswetgeving, de gegevensbescherming en het consumentenrecht in verschillende Europese rechtsgebieden. De rechtbank verwierp dit argument op categorische wijze.
Zij herinnerde eraan dat verliezen geleden in het kader van vrijwillige deelname aan kansspelen geen vergoedbare schade vormen en dat nationale regelgevingskaders in de eerste plaats het algemeen belang beogen, niet individuele restitutie.
Michael Schmitt benadrukt een belangrijk punt dat door de rechtbank werd aangehaald: zelfs bij vastgestelde tekortkomingen kunnen spelers op geen enkele manier dreigementen of voorwaardelijke betalingsverzoeken legitimeren.
Duidelijk verbod en zware gevolgen
Na het uitspreken van een eerste bevel bevestigde de rechtbank van Frankfurt haar standpunt na een tegensprekelijke zitting. De speler werd verboden zijn drukstrategie voort te zetten, publieke beschuldigingen te uiten en terugbetalingsvorderingen te koppelen aan dreigementen van openbaarmaking. Er werden aanzienlijke financiële sancties voorzien, met bijkomende strafrechtelijke risico’s bij overtreding.
Deze gerechtelijke strengheid laat weinig ruimte voor interpretatie en geeft een duidelijk signaal over hoe gelijkaardig gedrag in de toekomst zal worden beoordeeld.
De strategische keuze van EM Group als referentie
In plaats van een discrete regeling na te streven, kozen EM Group en Trustcore ervoor de feiten nauwgezet te documenteren en de zaak voor de rechter te brengen. Deze proactieve aanpak leidde tot een beslissing die vandaag de hele sector ten goede komt. Volgens Malta Media toont deze strategie aan dat een gestructureerde juridische verdediging pogingen tot druk effectief kan stoppen voordat zij gevaarlijke precedenten worden.
Dit vonnis overstijgt immers ruimschoots het kader van een individueel conflict. Het trekt een duidelijke juridische grens tussen de legitieme verdediging van spelers en het misbruik van drukmiddelen. Online casino’s, bestuurders en dienstverleners beschikken voortaan over een helder precedent dat aantoont dat toegeven aan agressieve terugbetalingscampagnes noch een verplichting, noch een doeltreffende risicobeperkende oplossing is.