In Biganos (Frankrijk) is een 26-jarige man, zonder bekende criminele voorgeschiedenis, veroordeeld voor het verhandelen van meerdere kilo’s drugs… om een hevige gokverslaving te bekostigen. Achter gesloten rolluiken van een onopvallende woning, ver weg van het georganiseerde misdaadmilieu, schuilde een methodisch opgezet netwerk, aangedreven door casinokoorts. Bijna een half miljoen euro ging in één jaar tijd op aan gokkasten en speeltafels.
Een te druk bezocht parkeerterrein, een winkelier op zijn hoede
Het begon allemaal in Biganos, een rustige gemeente aan het bassin d’Arcachon, waar een alerte winkelier een merkwaardige drukte rond zijn zaak opmerkte. Auto’s reden af en aan, bleven een paar minuten staan en vertrokken dan weer snel. Die voortdurende bedrijvigheid baarde hem zorgen: zijn parkeerplaats was een dealpunt geworden. Hij waarschuwde discreet de gendarmerie. Een onderzoek werd opgestart.
De gendarmes van de compagnie van Arcachon zetten al snel een discrete observatie op. Ze merkten een jonge man op, vaak gezien met een step, die regelmatig korte bezoekjes kreeg aan zijn woning. De constante bewegingen vielen te veel op om toevallig te zijn.
Voor de onderzoekers was het duidelijk: hij was de dealer. Er werd een gps-tracker op zijn wagen geplaatst. De korte, regelmatige ritten naar verschillende adressen bevestigden de vermoedens. De hypothese van thuisleveringen kreeg steeds meer vorm.
In mei 2025 werd een huiszoeking bevolen.
3 kilo drugs en een versleutelde chatapp
Bij de huiszoeking vonden de speurders bijna 3 kilo drugs: cocaïne, hasj en wiet. De man, 26 jaar oud, werd gearresteerd. Zijn gsm werd onderzocht. Berichten op Telegram, een populaire versleutelde app onder dealers, toonden een intensieve activiteit, met talrijke klantcontacten.
De klanten, ondervraagd door de politie, erkenden hem als hun vaste leverancier. Een efficiënt persoonlijk netwerk, zonder zichtbare geweldpleging, maar met een hoge opbrengst.
Een dwangmatige gokker, geen drugsbaron
Tijdens zijn proces voor de correctionele rechtbank van Bordeaux ontkende de man de feiten niet. Maar zijn uitleg zegt veel over de mechanismen van verslaving.
“In het begin werd ik gedwongen,” verklaarde hij, bewerend dat hij als koerier werd gebruikt door meer ervaren dealers. “Daarna werd het een verslaving.”
Maar niet aan drugs. Aan gokken.
Volgens medewerkers van het lokale casino gaf de man in één jaar tijd een verbijsterend bedrag uit: €472.000. Een bijna volledig uit drugshandel afkomstige som. Gemiddeld pompte hij €26.000 per maand in gokkasten, speeltafels of weddenschappen.
“Geen Al Capone, maar toch”
Het profiel van de beklaagde verraste. Zijn strafblad bevatte al zeven vermeldingen: vooral rijden zonder rijbewijs, zonder verzekering en onder invloed van drugs. Maar geen verleden in de georganiseerde misdaad.
De procureur schetste een genuanceerder beeld:
“Hij is geen Al Capone, maar toch.”
Hij wees op de aanzienlijke hoeveelheid drugs die bij hem thuis werd gevonden. Ook de voorzitster van de rechtbank stelde zich vragen:
“U bent geen kleine dealer: die hoeveelheden zijn niet miniem.”
Vanuit de beklaagdenbank probeerde de man zich te verantwoorden:
“Het was bedoeld voor de lange termijn.”
De uitspraak van de rechtbank: drie jaar cel, waarvan 18 maanden met uitstel, en een boete van €10.000. Een straf die volgens de rechters in verhouding staat tot de omvang van de handel, maar ook tot de psychologische dimensie van het dossier.
De man, nu opgesloten, is alles kwijt: zijn vrijheid, zijn geld en misschien wel zijn laatste inzet.
Verslaving, een misdaadversneller?
Deze zaak werpt opnieuw de vraag op: hoe ver kan een verslaving iemand drijven? Dwangmatig gokken wordt vaak onderschat, maar is een bekende factor van schulden, wanhoop en soms criminaliteit.
Casino’s, hoewel gereguleerd, trekken soms mensen aan die niets meer te verliezen hebben. En die alles overhebben om nog één keer hun kans te wagen.