Interview met Rick van Roij – auteur van Kansloos, columnist bij CasinoZorgplicht.nl, en ervaringsdeskundige op persoonlijke titel.
In een wereld waar gokverslaving vaak in stilte groeit, kiest Rick van Roij juist voor openheid. Als auteur van het boek Kansloos en actief spreker op sociale media, zet hij zich in om het taboe rondom gokverslaving te doorbreken. In dit indringende interview met Gambling Club spreekt Rick op persoonlijke titel over zijn eigen ervaringen met gokverslaving, zijn visie op verslavingszorg, en de maatschappelijke verantwoordelijkheid die hiermee gepaard gaat.
Zijn missie is helder: bewustwording creëren, de dialoog aangaan, en anderen de kracht geven om zich ook uit te spreken. Met een website, podcast en YouTube-kanaal, blijft Rick bouwen aan een platform voor ervaringsverhalen, kritische gesprekken en maatschappelijke reflectie. Een gesprek dat binnenkomt – rauw, eerlijk en nodig.
Zijn boek
Wat was voor jou het moment waarop je besefte: “ik ben gokverslaafd”?
Het moment dat ik besefte dat het een probleem was, was toen ik merkte dat ik niet meer één keer per maand speelde, maar ineens elke week. Die omslag voelde niet als een gewoonte, maar als een glijbaan waar ik geen grip meer op had. Toen voelde het voor het eerst écht als een verslaving.
Je boek heet Kansloos — waarom koos je juist die titel?
De titel Kansloos komt van mijn vrouw, en raakte meteen de kern. Zo heb ik me jarenlang gevoeld: alsof ik geen schijn van kans had tegen de verslaving. Gokken had me in zijn greep, en ik kon er niet tegenop boksen. Kansloos dus, letterlijk en figuurlijk.
Maar inmiddels heeft die titel een nieuwe lading. Ik ben nu kans-loos: ik leef zonder kansspelen en geef de verslaving geen enkele kans meer. Het is niet alleen een terugblik, maar juist een keerpunt.
Hoe moeilijk was het om jouw verhaal zo rauw en eerlijk op papier te zetten?
Het was moeilijker dan ik dacht. Niet omdat ik het niet wilde vertellen, maar omdat ik mezelf echt moest aankijken. Schrijven dwingt je om niet weg te kijken, om niet te verzachten of te verbloemen. Sommige stukken deden fysiek pijn om op papier te zetten, de schaamte, de leugens, de momenten waarop ik mensen die van me hielden heb gekwetst.
Maar tegelijk werkte het ook bevrijdend. Door het zo rauw en eerlijk op te schrijven, nam ik stukje bij beetje de macht terug over mijn eigen verhaal. En als mijn openheid ervoor zorgt dat één iemand zich minder alleen voelt of op tijd hulp zoekt, dan was het die worsteling meer dan waard.
Wat hoop je dat lezers voelen of beseffen na het lezen van Kansloos?
Ik hoop dat lezers na het lezen van Kansloos vooral iets voelen en niet alleen iets begrijpen. Ik wil laten zien wat gokverslaving écht is: niet alleen een geldprobleem, maar een eenzaam gevecht vol schaamte, zelfbedrog en stil verdriet.
Wat ik het meest hoop, is dat mensen beseffen dat verslaving iedereen kan raken. Dat het niet gaat om zwakte, maar om pijn. En dat herstel mogelijk is, hoe diep je ook zit. Voor mensen die zelf worstelen hoop ik dat mijn verhaal een vonk van herkenning en hoop geeft. En voor iedereen daaromheen, familie, hulpverleners, beleidsmakers, dat het helpt om met meer compassie en begrip te kijken.
Want niemand is echt kansloos.
Zijn er passages in je boek die je nog steeds raken als je ze terugleest?
Ja, er zijn passages die me nog steeds raken. Vooral de momenten waarop ik loog tegen mensen die me vertrouwden, of toch weer speelde terwijl ik had beloofd te stoppen. Die stukken brengen me terug naar een versie van mezelf die ik bijna niet meer herken en juist daarom voel ik weer hoe diep ik toen zat. Dat blijft binnenkomen.
Bewustwording en taboe
Waarom denk je dat er nog steeds zoveel schaamte en stilte heerst rond gokverslaving?
Omdat gokverslaving vaak onzichtbaar is. Je ziet het niet aan iemand, er is geen alcoholgeur of spuitspoor. Veel mensen functioneren ogenschijnlijk gewoon, terwijl ze vanbinnen kapotgaan.
En omdat het vaak gepaard gaat met liegen, schuld en financieel wantrouwen, voelen mensen zich zwak of schuldig in plaats van ziek. Die schaamte houdt de stilte in stand. Maar verslaving is geen karakterfout, het is iets dat je overkomt. Dat besef moet veel breder doordringen.
Je spreekt je uit op sociale media. Welke reacties krijg je meestal van volgers?
De meeste reacties zijn warm en vol herkenning. Mensen bedanken me omdat ik dingen benoem die zij zelf nooit hardop durfden te zeggen. Soms zijn het mensen die zelf in de knoop zitten, soms familieleden die eindelijk begrijpen wat hun dierbare doormaakt.
Maar ik krijg ook berichten van mensen uit de sector, soms kritisch, soms juist steunend. En dat is oké. Ik wil geen vijand zijn, maar een stem die het andere geluid laat horen. De reacties laten me zien dat openheid nodig is. En dat ik niet de enige ben.
Zie je al verandering in hoe mensen over gokverslaving praten sinds jij je verhaal deelt?
Ik ben pas sinds begin mei echt actief met mijn verhaal naar buiten gekomen, dus het is nog kort. Maar zelfs in die paar weken merk ik dat er iets begint te schuiven. Het gesprek komt langzaam op gang. Niet groots of massaal, maar persoonlijk en oprecht.
Ik word inmiddels benaderd voor interviews, columns en andere projecten, dat laat zien dat er wél behoefte is aan een ander geluid rondom gokverslaving. En precies daar begint verandering.
Wat zijn volgens jou de grootste misverstanden over gokverslaafden?
Een van de grootste misverstanden is dat gokverslaafden gewoon ‘geen maat kunnen houden’ of dat het om hebzucht gaat. Maar het gaat zelden om geld. Het gaat om vluchten, verdoven, controle willen voelen in een leven dat juist stuurloos aanvoelt.
Ook denken mensen vaak dat je het wel zou laten als je écht wilde stoppen. Maar verslaving is geen keuze, het is een ziekte die zich stil en geniepig ontwikkelt. Veel gokverslaafden functioneren ogenschijnlijk prima, wat het nog moeilijker maakt om gezien en begrepen te worden. Juist die onzichtbaarheid is verraderlijk.
Hoe reageren mensen uit de gokindustrie op jouw kritiek en openheid?
De reacties uit de gokindustrie zijn gemengd. Sommigen doen mijn verhaal af als overdreven of zwijgen liever. Anderen luisteren wél en begrijpen dat mijn kritiek voortkomt uit ervaring, niet uit boosheid.
Ik wil geen vijand zijn, maar een spiegel. Verandering begint bij het erkennen van de realiteit achter de schermen.
Zorgplicht en beleid
Wat vind je op dit moment het grootste gebrek in het huidige beleid rondom gokverslaving?
Het grootste gebrek? Het ontbreken van een overkoepelend speellimiet. Nu geldt er een limiet van 700 euro per maand per aanbieder, maar er zijn 26 legale online casino’s in Nederland. Reken maar uit: een verslaafde kan dus tienduizenden euro’s vergokken zonder dat iemand het ziet.
Zonder centraal systeem is er geen écht vangnet. Dat maakt de huidige limieten vooral een papieren maatregel, goed voor de buitenkant, maar niet effectief in de praktijk.
Welke verantwoordelijkheid ligt er volgens jou bij de overheid, en welke bij de aanbieders?
De overheid heeft de verantwoordelijkheid om kaders te stellen die écht beschermen, niet alleen regels op papier, maar wetgeving die voorkomt dat mensen de afgrond in glijden. Dat betekent: een centraal speellimiet, betere monitoring en strengere handhaving van zorgplicht.
Aanbieders dragen verantwoordelijkheid voor wat er op hun platforms gebeurt. Niet alleen winst maken, maar ook ingrijpen als spelers risicogedrag vertonen. De zorgplicht moet geen vinkje zijn, maar een actief onderdeel van hun bedrijfsvoering.
Beide partijen moeten stoppen met doorschuiven. Want zolang niemand écht verantwoordelijkheid neemt, blijft de verslaafde alleen achter.
Hoe kijk je aan tegen de manier waarop zorginstanties omgaan met verslaafden?
Zorginstanties doen hun best, maar bij gokverslaving schiet de hulp nog vaak tekort. Het wordt nog te vaak onderschat of verward met andere vormen van verslaving. Gokproblemen zijn vaak onzichtbaar en juist daardoor moeilijker te signaleren.
Er is meer kennis nodig, meer ruimte voor ervaringsdeskundigheid en snellere toegang tot hulp. Want als iemand eindelijk om hulp durft te vragen, moet die er ook echt zijn.
Wat zou er volgens jou morgen al moeten veranderen in de aanpak van gokverslaving?
Morgen al zou er een centraal speellimietsysteem moeten komen. Eén totaaloverzicht per speler, ongeacht bij welke aanbieder je speelt. Zonder dat vangnet blijft het dweilen met de kraan open.
Daarnaast: meer voorlichting op scholen, sneller toegang tot hulp en verplicht structureel overleg met ervaringsdeskundigen. Niet over mensen praten, maar mét mensen die het zelf hebben meegemaakt. Dat maakt het verschil.
Je spreekt vaak over “maatschappelijke verantwoordelijkheid” — wat betekent dat voor jou concreet?
Voor mij betekent maatschappelijke verantwoordelijkheid dat je verder kijkt dan winst, regels of imago. Het gaat erom dat je als overheid, aanbieder of organisatie nadenkt over de gevolgen van wat je doet en daar ook naar handelt.
Concreet? Dat je voorkomt in plaats van alleen reageert. Dat je spelers beschermt, ook als dat geld kost. En dat je mensen met ervaring serieus betrekt bij beleid. Niet uit sympathie, maar omdat het nodig is om écht verschil te maken.
Media-initiatieven
Je bent bezig met een podcast en een YouTube-kanaal. Wat kunnen we daar gaan verwachten?
Op mijn podcast en YouTube-kanaal kun je rauwe, eerlijke gesprekken verwachten over gokverslaving, met ervaringsdeskundigen, hulpverleners en mensen uit de sector.
Ik ga ook de straat op voor interviews met het publiek, om te peilen hoe mensen écht denken over gokken. En wie weet volgt er in de toekomst nog een kleine docuserie. Alles om het gesprek op gang te brengen.
Waarom is het belangrijk dat ook ervaringsverhalen en kritische gesprekken een plek krijgen in media?
Omdat cijfers alleen niet raken. Ervaringsverhalen geven een gezicht aan het probleem en laten zien wat er écht speelt achter gesloten deuren.
Kritische gesprekken zorgen dat we niet blijven hangen in oppervlakkige PR-verhalen, maar durven kijken naar de pijn, de blinde vlekken en wat er beter moet. Zonder dat blijft de stilte en daar groeit verslaving het hardst.
Hoe bepaal je wie je wilt interviewen of welke thema’s je bespreekbaar maakt?
Ik kies mensen en thema’s die iets toevoegen aan het echte gesprek, niet het opgepoetste plaatje. Dat kunnen ervaringsdeskundigen zijn, maar ook hulpverleners, juristen of mensen uit de gokindustrie zelf.
Zolang het eerlijk is, schuurt of aanzet tot denken, is het welkom. Ik wil geen eenzijdig verhaal, maar een compleet beeld van wat gokverslaving met mensen en systemen doet.
Wat hoop je met jouw kanalen te bereiken bij jongeren en hun ouders?
Ik hoop jongeren bewust te maken van hoe snel gokken kan omslaan van een spel naar een val. En dat ouders beter gaan begrijpen wat er speelt, ook als ze het niet direct zien.
Mijn doel is openheid creëren vóórdat het misgaat. Zodat signalen eerder worden herkend, schaamte afneemt en de stap naar hulp kleiner wordt. Preventie begint bij praten.
Waar sta jij over vijf jaar met je missie, boek en platform?
Over vijf jaar hoop ik dat Kansloos is uitgegroeid tot een krachtig platform voor bewustwording, herstel en preventie. Dat mijn boek nog steeds gelezen wordt, niet alleen als persoonlijk verhaal, maar als startpunt voor verandering.
Ik wil dat er meer ruimte is voor eerlijke verhalen in media, onderwijs en beleid. En dat ik met mijn podcast, spreekwerk en projecten jongeren bereik vóórdat ze vallen. Mijn missie? Dat niemand zich nog alleen hoeft te voelen in iets wat zóveel mensen raakt.
Een stem die gehoord moet worden
Het gesprek met Rick van Roij laat niets aan de verbeelding over: gokverslaving is geen individueel probleem, maar een maatschappelijke uitdaging die om eerlijkheid, menselijkheid en verantwoordelijkheid vraagt. Zijn openheid, doorleefde inzichten en kritische blik maken hem tot een belangrijke stem in het debat over verslaving, zorgplicht en beleid.
Met zijn boek Kansloos in aantocht, en plannen voor een eigen podcast en YouTube-kanaal, is dit nog maar het begin van zijn missie om bewustzijn te vergroten en echte verandering te bewerkstelligen. Wat Rick laat zien, is dat herstel mogelijk is — niet door zwijgen, maar juist door te spreken.Volg Rick via zijn socials voor meer verhalen, inzichten en updates over zijn werk. Want dit gesprek mag nooit meer worden vermeden.