Het verhaal van Jean-Michel Kowalski klinkt als een waarschuwing, maar ook als een uitgestoken hand naar iedereen die zich gevangen voelt in een vaak stille verslaving. Voormalig onderwijzer, vader, gerespecteerd opvoeder en amateurvoetbaltrainer, hij is in de loop der jaren weggezakt in de brute mechanismen van het dwangmatig gokken. Vandaag getuigt hij zodat anderen de afgrond kunnen vermijden die hij zelf heeft gekend.
De dag waarop alles kantelde
Niets, absoluut niets, voorspelde dat Jean-Michel Kowalski een gokverslaafde zou worden. Opgegroeid in een familie met sterke werk- en disciplinewaarden, leidt hij op zijn vijfentwintigste een stabiel leven: een bijna vaste job in het onderwijs, een hechte vriendenkring en een parcours zonder hobbels.
Tot op een avond, een simpele avond, een vriend hem meeneemt naar het casino van Chaudfontaine. Deze nieuwsgierigheid zal een hoge prijs hebben.
Aan de roulette zet hij in, speelt, lacht en wint. In amper enkele dagen stapelen de winsten zich op: 42.000 Belgische frank, het equivalent van ongeveer 10.000 euro. De valstrik klapt dicht zonder dat hij het beseft. De winst wordt een motor, een opwinding, een drijfveer van avond tot avond. Wat begon als een ontdekking, wordt een gewoonte.
Een vicieuze cirkel die zich sluit
Maandenlang keert Jean-Michel terug naar het casino, altijd naar hetzelfde spel, altijd naar de roulette. Hij verliest, probeert zich te herstellen. Hij wint een avond terug, verliest de volgende dag opnieuw. Een klassiek maar meedogenloos patroon. Al snel slaan de verliezen gaten die de winsten niet meer vullen. Dus leent hij. Van vrienden, collega’s, zelfs familie. Hij vermenigvuldigt de excuses, stelt gerust, belooft terugbetalingen met interest, alsof hij het gat waarin hij valt wil maskeren.
Wanneer zijn omgeving hem niet meer kan helpen, wendt hij zich tot de bank. Een eerste lening van 5.000 euro. Daarna een tweede. Het geld wordt de brandstof van een systeem dat volledig uit de hand loopt.
De schade laat niet op zich wachten: zijn gedrag verandert, zijn afwezigheden nemen toe, geruchten verspreiden zich zelfs op Facebook. Zijn job in het onderwijs glipt hem door de vingers. Zijn partner neemt afstand.
Op een avond, zonder nog ergens heen te kunnen, eindigt hij in het bos van Sart-Tilman. Vier dagen, een klein flesje water, en het gevoel dat hij onzichtbaar is geworden.
Het woord dat redt: de klik die van een naaste komt
In 2022, terwijl hij moeizaam probeert de brokstukken op te rapen, spreekt zijn 26-jarige stiefzoon hem aan. Enkele eenvoudige maar aangrijpende woorden:
“Herpak je, doe het voor mij. Je bent mijn tweede papa.”
Jean-Michel zegt het zelf:
“Hij heeft mij gered.”
Specialisten herhalen het vaak: iemand die gevangen zit in een verslaving heeft een vonk nodig, een woord, een gebaar dat het proces van herstel in gang zet. Dat was bij hem zo.
Vanaf dan begint hij een trage maar vastberaden weg richting genezing. Hij stopt met spelen, herorganiseert zijn leven, accepteert dat hij de werkelijkheid onder ogen moet zien. Justitie stelt een terugbetalingsplan op voor de aangegane schulden. Hij volgt het nauwgezet.
De wil om te getuigen
Vandaag heeft Jean-Michel Kowalski opnieuw een plaats gevonden in het onderwijs. Met de blik naar de toekomst wendt hij zijn verleden niet af. Integendeel, hij spreekt erover zodat anderen kunnen begrijpen wat er achter de façade van plezier, toeval en adrenaline schuilgaat.
Elke maand blijft hij de verschuldigde bedragen terugbetalen. Hij hoopt binnen twee jaar volledig schuldenvrij te zijn.
In maart publiceert hij in eigen beheer Garçon, l’addiction !, een boek waarvan de titel geen enkele dubbelzinnigheid toelaat. Een boek om te vertellen, maar ook om te waarschuwen.
“De hel die ik heb doorgemaakt, wil ik nuttig maken en laten helpen wie zich verloren voelt. Mijn gokverslaving was geen zwakte maar een ziekte: ik was een leugenaar geworden, een mysterieuze en nerveuze kerel. Let op! Ik ben geen messias die alle gokverslaafden gaat redden. Ik geef gewoon mijn getuigenis, om te helpen wie het nodig heeft.”
Zijn volgende afspraak vindt plaats op 1 december, in restaurant Le Baroni in Soumagne. Een datum die hij met dezelfde vastberadenheid benadert: delen zodat anderen niet wegzinken.
Het parcours van Jean-Michel Kowalski is niet dat van een mirakelfiguur, maar van een man die heeft besloten niet langer te vluchten. Hij draagt de sporen van zijn fouten, maar ook de kracht van wie weigert eraan ten onder te gaan. Zijn getuigenis, dat hij vandaag ongefilterd aanbiedt, herinnert eraan dat verslaving een ziekte is, geen keuze. Een ziekte die vernietigt, maar die behandeld kan worden.