De nieuwe functie voor interne uitwisseling van cryptomunten die door het gokplatform Stake werd ingevoerd, voorgesteld als een eenvoudig gebruiksgemak voor spelers, roept vandaag grote vragen op bij experts in de strijd tegen witwassen. Niet omdat ze op zich onwettig zou zijn, maar omdat ze de manier waarop financiële stromen kunnen worden begrepen, gecontroleerd en aan de autoriteiten verklaard, fundamenteel verandert.
Een technische innovatie die de geldstromen verandert
Stake laat zijn gebruikers voortaan toe om rechtstreeks binnen het platform de ene cryptomunt in de andere om te zetten. Een storting in bitcoin kan zo worden omgezet in USDT of ether zonder langs een externe exchange te gaan. Deze functionaliteit steunt op een externe dienstverlener, Swapped com, en is bedoeld als snel, goedkoop en transparant voor de gebruiker.
Vóór deze evolutie was het schema eenvoudig: het gestorte actief was in de meeste gevallen ook het actief dat werd opgenomen. Het uitlezen van de blockchain maakte het dan relatief eenvoudig om het instappunt en het uitstappunt met elkaar te verbinden. Met de interne uitwisseling wordt die draad doorgeknipt. De conversie gebeurt buiten het zicht van externe waarnemers en pas bij de opname wordt de operatie zichtbaar, in een grondig gewijzigde vorm.
In antiwitwasmechanismen staat de coherentie van het financiële verhaal centraal. Banken en platformen moeten kunnen uitleggen waar de middelen vandaan komen, hoe ze zijn gecirculeerd en waarom die bewegingen economisch plausibel zijn.
De interne uitwisseling vertroebelt dat verhaal. Wanneer een financiële instelling middelen ontvangt die afkomstig zijn van Stake, is de geïdentificeerde tegenpartij het platform zelf. Het eerdere traject van de activa verdwijnt achter dat ene label: “middelen afkomstig van een casino”. Is dat voldoende om het reële risico te begrijpen?
Gokplatformen, een reeds verhoogd risico
Cryptogokplatformen nemen al lange tijd een gevoelige plaats in binnen de risicomatrices van financiële instellingen. Ze combineren verschillende verzwarende factoren: hoge volumes, hoge transactiesnelheid, grensoverschrijdende geldstromen, relatieve pseudonimiteit van gebruikers en historisch heterogene klantkennispraktijken.
In die omgeving een interne conversielaag toevoegen, betekent het aantal blinde vlekken vermenigvuldigen. Het probleem is niet het bestaan van een intern register, maar de integratie ervan in een ecosysteem dat al als hoog risico wordt beschouwd.
Stake als narratief ankerpunt
Zodra de middelen Stake verlaten, dragen ze een krachtig label: dat van een bekende gokoperator. Die institutionele herkenning is niet onbelangrijk. Sommige digitale banken, zoals Revolut, vermelden Stake expliciet in hun keuzemenu’s voor de herkomst van fondsen. Dat operationele detail verandert de risicoperceptie.
Wanneer de gebruiker die optie selecteert, wordt het verhaal vlot, bijna automatisch. De ontvangende instelling ziet middelen afkomstig van Stake en activeert gestandaardiseerde procedures, zonder noodzakelijk verder terug te gaan, tenzij een specifiek alarmsignaal wordt geactiveerd. De interne conversie, nochtans doorslaggevend, blijft buiten beeld.
Grote exchangeplatformen, met Binance voorop, worden met hetzelfde fenomeen geconfronteerd. Wanneer een actief vanuit Stake aankomt, begint de zichtbare historiek op dat precieze punt. Als het actief tussen de initiële storting en de opname van aard is veranderd, wordt het aanzienlijk complexer om het volledige traject te reconstrueren zonder actieve medewerking van het oorspronkelijke platform.
In de praktijk wordt die medewerking pas gevraagd wanneer er al anomalieën zijn vastgesteld. Zo ontstaat een systeem van impliciet vertrouwen: downstreamactoren gaan ervan uit dat upstream de controles heeft uitgevoerd.
Lage kosten en hogere snelheid, een signaal dat niet mag worden genegeerd
De interne uitwisselfunctie is goedkoop. In risicoanalyse is het kostenniveau echter nooit neutraal. Goedkope conversies bevorderen herhaling, snelheid en optimalisatie van geldstromen. Criminele netwerken, net als zeer actieve legitieme spelers, zijn gevoelig voor die parameters. Een snelle en goedkope infrastructuur die geïntegreerd is in een erkend platform vormt mechanisch een aantrekkingspunt.
Er zijn geen beschuldigingen nodig om aandacht te rechtvaardigen. Het risico zit in het ontwerp van het systeem zelf. Transparantie verminderen waar die cruciaal is, terwijl het verhaal voor downstreamactoren wordt vereenvoudigd, creëert een structureel onevenwicht. En precies dat soort onevenwicht kunnen regulatoren en banken zich vandaag niet langer veroorloven te negeren.