In België tekent zich een discreet maar groeiend fenomeen af: de alarmerende toename van gokverslaving, vooral online. Experts luiden de alarmbel nu de cijfers een steeds zorgwekkendere situatie tonen.
De wortels van de epidemie
De huidige gokcrisis in België vindt haar oorsprong in verschillende belangrijke evoluties. Eerst en vooral heeft de regulering van online kansspelen en reclame in 2010 nieuwe kanalen geopend voor de consumptie van kansspelen, waardoor het nationale landschap geleidelijk veranderde.
Daarna heeft de Covid-19-pandemie de gewoontes grondig door elkaar geschud: lockdown, isolement en het verhoogde gebruik van schermen boden een vruchtbare bodem voor de groei van online kansspelen. Zoals Hélène Key, verantwoordelijke bij de verslavingszorgorganisatie SolutionS in Antwerpen, opmerkt:
“Toen ik begon, kregen we misschien één hulpvraag per maand voor gokverslaving. Vandaag krijgen we er tien tot vijftien. Alleen al deze week heb ik drie nieuwe dossiers ontvangen. Het gokprobleem groeit explosief.”
Bovendien toont een enquête van Sciensano, het Belgisch instituut voor volksgezondheid, aan dat bijna één op de drie Belgen (31,9%) minstens één keer speelde in 2023-2024 — en dat online gokken in vijf jaar tijd bijna verdubbeld is, van 7,9% tot 14,8% van de spelers.
Deze indicatoren tonen aan dat, ook al verandert het totale speelgedrag niet sterk, de aard van het spel fundamenteel is geëvolueerd.
Wie is getroffen?
De uitbreiding van dit fenomeen gaat verder dan het cliché van de geïsoleerde speler: het treft alle lagen van de samenleving. Deze veralgemening brengt een bijzonder risico met zich mee: jongvolwassenen (18-24 jaar) zijn kwetsbaarder. De Sciensano-studie geeft aan dat deze leeftijdsgroep het hoogste risiconiveau vertoont onder probleemspelers, waarbij 2,6% van de Belgische bevolking als risicovol wordt beschouwd, waaronder 0,6% als hoogrisico.
De combinatie van online gokken, alomtegenwoordige reclame, sportsponsoring en sociale media maakt de toegang tot deze platformen bijna banaal voor een deel van de jongeren. In deze context klinkt de oproep van specialisten tot waakzaamheid als een waarschuwing die niet langer genegeerd mag worden.
De grenzen van de huidige maatregelen
België heeft verschillende hervormingen doorgevoerd om dit fenomeen tegen te gaan: de verhoging van de wettelijke minimumleeftijd voor deelname aan online kansspelen tot 21 jaar (sinds september 2024) en de invoering van vrijwillige uitsluitingsmechanismen zoals het EPIS-register. Toch lijken deze maatregelen onvoldoende of slecht toegepast. Volgens Bram Constandt, professor sportmanagement aan de Universiteit Gent:
“Het is te makkelijk om je te focussen op de 1% zwaar verslaafden. Dit is een probleem van volksgezondheid. De schade treft alle lagen van de samenleving.”
En precies deze gefragmenteerde aanpak verzwakt de doeltreffendheid: in plaats van alle risicospelers te omvatten, blijft men steken bij gerichte of gedeeltelijke maatregelen.
Daarnaast erkent de nationale toezichthouder, de Kansspelcommissie (KSC), vandaag dat ze overbelast is: in 2024 telde de commissie slechts 38,3 voltijdse equivalenten om haar rol te vervullen, terwijl 57 voorzien waren in het personeelsplan.
Volgens experts zijn de controles dus te zwak, terwijl gokbedrijven de reclameverboden in de sport omzeilen, onder meer via “backdoor”-advertenties.
Kortom, de bestaande structuur kan het tempo van de groei van het fenomeen niet volgen.
De onzichtbare illegale markt
Een belangrijk aspect van deze crisis is de… onzichtbare ontwikkeling van illegale platformen. Uit een onderzoek van de beroepsfederatie BAGO blijkt dat veel Belgische spelers gebruikmaken van niet-toegestane goksites. Sommigen van hen staan ingeschreven in het uitsluitingsregister EPIS, maar blijven toch via deze niet-gereguleerde platforms gokken. Deze illegale sites bieden geen echte bescherming: geen stortingslimieten, geen betrouwbare leeftijdscontrole, geen koppeling aan het uitsluitingssysteem. Het gevaar is er dus veel groter.
Een andere indicator illustreert de ernst van de situatie: op 1 november 2025 telde België 194.108 personen die in het EPIS-systeem waren ingeschreven, een record. Dit betekent dat, ondanks alle inspanningen, de filters en begeleidingsmechanismen grotendeels worden omzeild door deze parallelle industrie.
De conclusie is duidelijk: het gaat niet enkel om de geïsoleerde speler, maar om de hele samenleving. Er zijn globale, gecoördineerde en snelle antwoorden nodig om deze stille epidemie te stoppen. België, tot nu toe vaak gezien als een waakzaam land, moet nu meer durf en doeltreffendheid tonen om zijn burgers te beschermen.